چه کسی مسؤول این مصیبتی است که لبنان را دربرگرفته است؟
منشه امیر ـ اورشلیم
از دیدگاه من، دولت های عرب و اروپائی مسؤول آن مصیبتی
هستند که لبنان عمیقا در آن فرو رفته است.
من، نه احمدی نژاد و علی خامنه ای را مسؤول نابسامانی های
لبنان می دانم، که انگشت اتهام را به سوی کشورهای عرب و
اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا دراز می کنم.
بنیامین نتانیاهو گفته بود که " لبنان به سوی یک فاجعه می
رود". راست می گوید.
گفته بود " لبنان به شعبه ای از حکومت اسلامی ایران مبدل
می شود". راست می گوید.
ولی چه کسی مسؤول آن است؟ آیا مردم لبنان با دست خویش می
خواهند خودکشی کنند؟ و یا این ندانم کاری های دولت های
میانه رو عرب و بی کفایتی ایالات متحده و اهمال کاری
اروپاست که سرزمین لبنان را به آستانه این مصیبت کشانده
است؟
تقصیر متوجه عربستان و اردن و مصر و دیگر کشورهای عرب است
که اهل تسنن در لبنان را تنها گذاشتند – و در حالی که
حکومت ایران در سه دهه اخیر بیش از یک میلیارد دلار در
لبنان پول ریخته و سبیل و ریش نصرالله را چرب کرده و شکم
سرکردگان حزب الله را چاق و پروار ساخته، پادشاه عربستان
سعودی که خود را "خادم حرمین شریفین"، و یا به واژه ای
دیگر "پاسدار اهل تسنن درجهان اسلام" می داند، کدام گام را
برای حمایت از سنی های لبنان برداشته است؟ در پشتیبانی از
اکثریت خاموش لبنان که همگی از حزب الله نفرت دارند و به
حکومت اسلامی ایران لعنت می فرستند، چه اقدامی کرده است؟
و
انگشت اتهام را من به سوی اتحادیه اروپا و ایالات متحده و
دربار واتیکان و دنیای غرب دراز می کنم که مسیحیان مارونی
را در لبنان تنها گذاشتند. از کمک رسانی به آنان، از دفاع
از آن ها و از پشتیبانی های سیاسی و مادی و معنوی نسبت به
آنان، آن گونه که باید و شاید، خودداری ورزیدند.
حساب کنید در این 28 سالی که حکومت ایران در خاک لبنان جای
خوش کرده و لنگر انداخته، برای حمایت از مارونی ها چه کرده
اند؟
مگر نه آن است که روزگاری لبنان عروس کشورهای خاورمیانه
محسوب می شد و سرزمینی پیشرفته و مدرن بوده و مردمی متمدن
داشت؟ آیا این پیشرفت و ترقی، مرهون شیعیان لبنان بود که
فقیر و درمانده و مورد تبعیض در جنوب می زیستند و سواد
چندانی نداشتند و با زندگی مدرن بیگانه بودند؟ و یا به
خاطر آن گروه اهل تسنن، که البته از شیعیان پیشرفته بودند،
ولی هنوز تعصب دینی و خرافه گرایی بر اندیشه های آنان
سنگینی می کرد؟
نه این و نه آن.
تمدن و پیشرفت لبنان به خاطر حضور مسیحیان مارونی بود که
با مسیحیان اروپا تماس تنگاتنگ داشتند و از فرهنگ فرانسه
که بین دو جنگ جهانی اول و دوم بر لبنان قیمومت می کرد،
بهره بسیار برده بودند.
امروز از آن اکثریت مارونی در لبنان چه مانده است؟ یک
اقلیت ضعیف و ترسیده که ناچار می شود برای حفظ موجودیت
خود، دست دشمن خویش را بفشارد و با آن همکاری کند – که
منظور حزب الله لبنان است.
به رئیس جمهوری لبنان بنگرید، به پرزیدنت میشل سلیمان، که
یک مسیحی مارونی است، ولی زیر فشار سوریه و حزب الله ناچار
می شود احمدی نژاد را به بیروت دعوت کند و او را در کاخ
"بعبده" پذیرا شود و آئین احترام کامل تشریفاتی را به جای
آورد.
آیا اگر مارونی ها آن جلال و قدرت و جبروت گذشته را
داشتند، رئیس جمهوری مسیحی لبنان حاضر می شد احمدی نژاد را
به بیروت دعوت کند؟
درست است که پذیرائی چندان گرم نبود و پرزیدنت میشل سلیمان
جز در مراسم رسمی و در حدی که پروتوکل ایجاب می کند، با
احمدی نژاد خوش و بش نکرد – ولی آیا اگر قدرت داشت و از
سوریه نمی ترسید و زیر فشار حکومت ایران قرار نمی گرفت، به
فرستادن دعوت نامه دست می زد؟
و یا اگر مارونی های قدرت سیاسی داشتند و آقای خودشان
بودند، یک شخصیت بارز مارونی چون میشل عون حاضر می شد از
تبعید باز گردد و با حزب الله شیعه همکاری کند و به سوریه
دست آشتی بدهد؟ همان میشل عونی که پیشتر به علت مخالفت با
سوریه و حزب الله راهی غربت فرانسه شده بود؟
حتی سمیر جعجع، آن مسیحی مارونی که دشمن سوگند خورده حزب
الله بود و می گویند هم او بود که آن دیپلمات های حکومت
ایران را در پست بازرسی در نزدیکی بیروت دستگیر کرد و
دستور تیرباران آن ها را داد، که بعدا جسدشان به چاله هایی
انداخته شد که با بتون ریزی، پایه های یک ساختمان چند طبقه
گردید – حالا همین فرد نیز با حزب الله لاف دوستی می زند و
به ملاقات با احمدی نژاد می رود و با او دست می دهد.
این تقصیر و کوتاهی کشورهای غربی و دربار واتیکان است که
مارونی های مسیحی به این حال و روز افتاده اند. سال هاست
که در لبنان مسیحیان زیر فشار قرار دارند، مورد تهدید واقع
می شوند و آزار می بینتد و به ناچار جلای وطن می کنند –
ولی پاپ اعظم مهر سکوت بر لب زده و اعتراضی از او شنیده
نشده است.
جهان اسلام به وضع مسلمانان تمامیت خواه در کشورهای غربی
اعتراض می کند – ولی خود به سرکوب مسیحیان در لبنان و نوار
غزه و دیگر اماکن می پردازد و دنیای مسیحیت مهر سکوت بر لب
زده و واکنشی نشان نمی دهد.
حکومت اسلامی ایران هنری نکرده است که وقتی احمدی نژاد
پایش به لبنان رسید، چنان استقبالی از او به عمل آمد که در
تاریخ لبنان کم سابقه بود. علت اصلی اش آن است که حکومت
ایران صدها میلیون دلار در لبنان پول ریخته است. شما هم
چنین حاتم بخشی بکنید و ببینید که چه استقبال گرمی در
انتظارتان خواهد بود. در زبان شیرین فارسی می گویند: "پول
بده، روی سبیل شاه هم می توانی نقاره بزنی"! البته این یک
ضرب المثل قدیمی است.
بیش از یک میلیارد دلار حکومت ایران در لبنان هزینه کرده
است. اگر آقاخان محلاتی (رهبر فرقه اسماعلیه) نیز چنین می
کرد، هم وزن او طلا نثارش می کردند.
تنها
در چهار سالی که از جنگ دوم لبنان می گذرد، منابع خبری می
گویند که حکومت ایران بیش از پانصد میلیون دلار برای
بازسازی لبنان ویران شده هزینه کرده است.
همین هفته پیش بود که در آستانه دیدار احمدی نژاد از
لبنان، سرکیسه را باز هم شل تر کردند و یک تعهد 450 میلیون
دلاری برای بازسازی زیربنای لبنان و جاده ها و شبکه برق آن
کشور به عهده گرفتند.
یک سخنگوی اسرائیلی گفته بود، سفر احمدی نژاد به لبنان،
مانند سفر اربابی است که به دیدار ملکش می رود و می خواهد
دست نوازش بر سر رعایای خویش بکشد.
یک خلاء سیاسی و منطقه ای در نتیجه بی کفایتی سران کشورهای
میانه رو عرب و بی اعتنایی رهبران کشورهای غربی و مسیحی،
در لبنان به وجود آمده بود – و حکومت ایران که می خواهد
دوران خلافت اسلامی را از نو برقرار کند، وارد این خلاء می
شود و آن را پر می کند.
واقعا
افراد فرصت شناسی هستند!
ابراهیم نبوی که همیشه از طنز گزنده او لذت برده ام، در
آخرین مطلبی که درباره سفر احمدی نژاد به لبنان انتشار
داد، نوشت: امروز در بیروت، از احمدی نژاد استقبال شایانی
شد. نمی دانم اگر همین مقدار جمعیت در تهران قرار بود به
خیابان بیآید، پلیس چند تن از آن ها را می کشت؟
نبوی نوشت: تعجب ندارد که در بیروت از احمدی نژاد این چنین
استقبال کردند. اگر دولت احمدی، آن قدر که از منافع لبنان
و فلسطینی دفاع می کند، از منافع مردم ایران دفاع کرده
بود، مردم ایران هم ممکن بود با وجود کارهای مسخره اش، باز
هم به استقبال او بروند!!
بنابراین، استقبالی که از احمدی نژاد در لبنان شد، نه
استقبال از او، که استقبال از مال و منال بود – همان مال و
منالی که به ملت ایران تعلق دارد، ولی حکومت ایران است که
آن را ریخت و پاش می کند.
با وجود همه این ها، دیدار احمدی نژاد از لبنان چه سودی
داشت؟ برای ملت لبنان و برای ملت ایران؟
حزب الله بود که از این دیدار بهره گرفت و بازوهایش را
ستبرتر کرد؛ و احمدی نژاد است که چندین بار جلوی دوربین
ژست گرفت و همان شعارهای رنگ باخته را بازگو کرد و مانند
پیامبران قلابی گفت که اسرائیل به زودی فرو می پاشد و جنبش
صیونیسم نابود می شود و 11 سپتامبر توطئه خود آمریکا بوده
و "هولوکاست" وجود نداشته و اسرائیل تبانی کرده بود که
معدنچیان شیلی درست روزی که او به لبنان می رسد از اعماق
زمین بیرون آورده شوند، به این هدف که دوربین های تلویزیون
روی احمدی نژاد میزان نگردد.
دیدار تمام شد و احمدی نژاد به تهران بازگشت. بازگشت سر
همان مسائلی که پیشتر هم وجود داشت:
هدفمند کردن یارانه ها، تامین بنزین، ادامه تورم و گرانی
های کمر شکن، زندان و سرکوب و شکنجه و نزاع بین حاکمان و
سران حکومت.
نصرالله نیز حتی یک گام به حل مشکلات حزب الله نزدیک نشد:
دادگاه بین المللی همچنان سرکردگان حزب الله را مسؤول قتل
رفیق الحریری می داند و اگر حزب الله گردن کشی کند، آتش
جنگ داخلی دوباره در لبنان برافروخته خواهد شد.
بزرگترین دستآورد احمدی نژاد در سفر به لبنان، افزایش شکاف
داخلی در لبنان و تقویت تنش و بحران در منطقه بود – و شاید
هم، دیدار او زنگ خطری برای کشورهای میانه رو عرب و دولت
های غربی بود که از خواب خرگوشی بیدار شوند و اگر نمی
خواهند لبنان به خط مقدم تعرض حکومت ایران علیه کشورها
غربی، در حوزه دریای مدیترانه مبدل گردد، مارونی های مسیحی
را زیر چتر حمایت خود بگیرند و اعراب هم از اقلیت مسلمان
اهل تسنن به حد کافی پشتیبانی کنند و نگذارند که لبنان به
کام حزب الله و حکومت ایران گردد!
