پرونده‏ای که به خدا واگذار شده است

 

باران

"او تنها اعتراض داشت و شعار داده بود"، این جملات کوتاه بیانگر عمق داستان مرگ تلخ و در واقع ترور یک دانشجوی موفق سال آخر مهندسی شیمی در دانشگاه اصفهان است، محمدجواد پرنداخ. مدتی پیش، یک سال از مرگ جانکاه این جوان کرد که بیست‏وپنج سال سن داشت، گذشت و علاوه بر برگزاری مراسمی ویژه و گرامیداشت یاد و خاطره‏اش توسط رفقا و خانواده‏اش در گیلانغرب، تنها برادر شهید و در واقع تک فرزند خانواده‏ی پرنداخ صفحات مبهم مرگ این جوان ناکام امیدوار به زندگی و مبارز را ورق زد. صفحاتی که فقط آلام و رنجهای یک خانواده‏ی داغدار کرد را بازگو نمی‏کنند، بلکه غم یک ملت و یک فاجعه‏ی بشری را بازگو می‏کنند، یک داستان واقعی سرشار از آزار قربانیانش.

متعاقب اعلام نتایج به اصطلاح انتخابات دور دهم ریاست جمهوری در ایران، محمد جواد پرنداخ در بحبوحه‏ی اعتراضات گسترده‏ی مردم شهرهای بزرگ ایران، همراه با دو هزار دانشجوی دیگر در دانشگاه اصفهان به اعتراض و سردادن شعار پرداخت و روز بعد به منزلشان در گیلانغرب بازگشته و رویداد را برای خانواده توصیف می‏کند، 24 تیرماه از سوی به اصطلاح دادگاه گیلانغرب به پدر ایشان اعلام می‏شود که محمدجواد باید چهار روز بعد خود را به دادگاه عمومی اصفهان معرفی نماید. زمانی که پدر و پسر به آنجا می‏روند، یک پرونده‏ی قطور سیاه را بدانها نشان داده و محمدجواد را بازداشت می‏کنند. آزادی موقت با قرار وثیقه، رفت و آمد میان گیلانغرب و اصفهان و بازجویی اداره‏ی اطلاعات از صبح علی‏الطلوع تا پاسی از شب و فشار آوردن به خانواده و شکنجه‏ی روحی محمدجواد به مدت چند روز ادامه می‏یابد و او را تهدید می‏کنند که: "تو را می‏کشیم و جسدت را روی دست خانواده‏ات می‏گذاریم". روز 4 مردادماه، جسد شهید محمدجواد را زیر یک پل می‏یابند و هنگامی که پدر، لباس خونین فرزندش را در مقابل قاضی پرونده‏ی ساختگی پسرش قرار می‏دهد، به او می‏گوید: "تو هم برو خودت را بکش ". پدر شهید چه کسی بود که به همان سرنوشت فرزندش تهدید شد؟ او چون پسرش نشریه‏ی کردی در دانشگاه پخش نمی‏کرد، چون جگرگوشه‏اش با پوشش کردی در دانشگاه حضور نمی‏یافت و از افتخارات ملت کرد سخن نمی‏راند، او معلول هشت سال جنگ ایران و عراق بود و چنین می‏پنداشت جمهوری اسلامی اگر او را ارج ننهد، بدو بی‏احترامی نمی‏کند، اما به هر حال او پدر محمدجواد بود.

محمدجواد را کشتند، چون کرد بود و نمی‏توانست تحت ستم بودن ملتش را حکم تاریخ قلمداد کند و سرنوشت خود را که مبارزه در راستای حقیقت و حقوق مشروع ملتش بود، با خون خود نوشت. پدر شهید از دیدگاه جمهوری اسلامی نه بی‏گناه و نه قابل ترحم بود، بلکه این خون او بود که در رگهای فرزندش جریان داشت و بالاخره او هم کرد بود. برای رژیمی همچون جمهوری اسلامی که به عنوان نظام اولین خونی که ریخت، خون کرد بود، کرد بودن جرم می‏باشد، زیرا کلمه‏ ی کرد با مفاهیم آزادیخواهی و دمکراسی ترکیب و یکی شده‏اند و حتی اگر جهت اغفال مجموعه افرادی چهره‏ی کاذبی از نظامشان جلوه دهند یا کردهایی باشند که با چنین ترکیب و هم‏آو‏اشدنی سر ستیز داشته باشند، باز هم این قضیه تغییرناپذیر و ثابت می‏باشد.

هنگامی که سایت "روز آنلاین" خطاب به برادر محمدجواد سؤال می‏کند که برای روشن شدن مسئله‏ ی مرگ برادرش و شناسایی مجرمان تلاش خواهند کرد یا نه؟ پاسخ می‏‏دهد: "ما یک اقلیت قومی هستیم، اصلاً تحویلمان هم نمی‏گیرند، حتی شکایت را هم قبول نمی‏کنند، چکار می‏توانیم بکنیم... برای همین پرونده را به خدا واگذار کرده‏ایم و خدا خود حکم خواهد کرد".

ــ ‌روزنامه "کوردستان"، شماره 540