تظاهرات نمایشی در"روزجهانی قدس"

 

  منشه امیر – اورشلیم

خودشان را سخنگوی ملت ایران و ملتهای جهان می دانند، ولی در داخل کشور صدای مردم را بی رحمانه خاموش می کنند.

 حسن فیروزآبادی در چارچوب یاوه سرائی های سرکردگان حکومت اسلامی در ایران در آن چه که "روز جهانی قدس" می نامند عربده می کشد که "ملت ها برای نابودی اسرائیل لحظه شماری می کنند".

تنها چیزی که ما می دانیم آن است که بسیاری از ملت ها و به ویژه ملت فرهیخته ایران هستند که برای نابودی رژیم ظلم و زور آنان لحظه شماری می کنند و ملت های دیگر منطقه هستند که از دست فتنه گری های رژیم ایران خسته شده اند و آرزوی روزی را دارند که آن ها راهشان را بگیرند و بروند و خاورمیانه را به حال خود رها کنند.

آن شهروندان افغانی که قربانی تعرض طالبان می شوند و می دانند که حکومت ایران به آن گروه جنایتکار و آدمکشی یاری می رساند، خواهان رفتن رژیم ایران هستند.

آن شیعیانی در عراق که با پول و اسلحه حکومت ایران، به دست تروریست های سنی مذهب و فدائیان صدام حسین کشته می شوند نیز خواهان رفتن حکومت ایران هستند.

به همین سان ملت های کویت و بحرین و امارات عربی متحده و عربستان سعودی و اردن و لبنان و حتی سوریه نیز آرزوی رفتن حکومت ایران را دارند؛ و مسلما مردم مصر نیز برای چنین روزی لحظه شماری می کنند.

در کنار آنان فلسطینیان رنجدیده هستند که در زیر ستم حماس و دیگر سازمان های ترور زندگی تلخی را می گذرانند و در آرزوی رفتن رژیم ایران و قطع کمک های فتنه جویانه آن به صلح ستیزان هستند.

ولی هیچ ملت دیگری نیست که این چنین مانند ملت ایران خواهان نابودی این ستم پیشگان و ظالمان باشد.

احمدی نژاد نیز طوطی وار در تظاهرات ساختگی روز گذشته تکرار کرده می گوید: "ملت های جهان به زودی حکومت صهیونیستی را از صحنه جهانی محو خواهند کرد".

او کجا از خواسته ملت های جهان آگاهی دارد که این چنین رجز می خواند و خواب خوش می بیند؟

یک سرکرده دیگر حکومت هم می گوید «باید رفراندوم کرد که آینده سرزمین اسلامی فلسطین مشخص گردد».

آیا آن ها حاضرند در میان مردم ایران رفراندوم کنند تا سرنوشت حکومت مشخص گردد؟

آیا از یاد برده اند که چگونه نتایج انتخابات ریاست جمهوری را تحریف کردند و احمدی نژاد بازنده را برنده و موسوی برنده را بازنده معرفی کردند؟

آیا منظورشان به راه انداختن یک رفراندوم به همین شیوه برای فلسطینی هاست؟

دائما می گویند "مردم فلسطین چنین می خواهند"، "مردم خاورمیانه چنان می طلبند"، "ملت های جهان فلان آرمان را دارند".

آنانی که به مردم خود نیز اجازه سخن گفتن نمی دهند و دهان آنان را می بندند و زبانشان را می برند، با چه روئی از زبان ملت های دیگر سخن می گویند و نیت های شیطانی خود را "آرمان و آرزوی آن ملت ها" قلمداد می کنند؟

آیا پس از مصیبتی که در روزهای گذشته بر سر شیخ مهدی کروبی و خانواده او و همسایگانش وارد آوردند و چماق بدستان بسیج را به مصاف مردمان بی دفاعی فرستادند که نه تنها گناهشان دفاع از حقوق شهروندی خود و ملت ایران است، و هیچ امکان دفاعی از خود ندارند، هنوز جرات می کنند خود را بیانگر خواسته ها و آرمان های ملت های دیگر قرار دهند؟ شرم ندارند؟

آیا حمله ای که به نمازگزاران مسجد قبا در شیراز کردند و این انسان های بی دفاع را زخمی ساختند، علامت آن است خودشان بازتاب دهنده خواسته های مردم هستند؟

آیا از یاد بردند که آن قدر ملت ایران نسبت به آنان تنفر دارند که یک روز پیش از "روز جهانی قدس" رژه و قدرت نمائی نیروهای انتظامی را در تهران به راه انداختند، تا مردم را بترسانند و بهراسانند و دهانشان را ببندند؟ تازه ادعا می کنند که از زبان ملت ایران، ملت های منطقه و ملل دنیا سخن می گویند و خواسته ها و آرمان های آنان را بازتاب می دهند؟

آیا گستاخی و یاوه سرائی راهم نباید پایانی باشد؟

علی لاریجانی در سخنان روز گذشته خود با لحن توبیخ آمیزی می گوید: «اگر مسلمانان جهان در روز قدس حضور جدی در صحنه داشته باشند، اوباما و دیگران متوجه می شوند که مساله قدس اسباب بازی نیست».

این سخنان یک امر را ثابت می کند و آن این که سی سال حکومت ایران سنگ فلسطین را به سینه زد و آن را "روز جهانی" خواند و نتوانست حتی یک ملت از 22 ملت عرب و یک قوم از 57 کشور اسلامی را به سوی خود بکشاند و با خویش همنوا سازد.

سخت شکست خورده اند و به روی خودشان نمی آورند و به گستاخی و رجز خوانی ادامه می دهند.

در دنیا تنها مانده اند و ملت های جهان از آن ها تنفر دارند، ولی همچنان خود را – بدون مجوز – سخنگوی جهان می دانند.

لاریجانی از ملت های جهان گله می کند که چرا "روز قدس" را جدی نمی گیرند.

آیا او فراموش کرده است که حتی خود ملت ایران در راه پیمائی های سال پیش فریاد کردند: «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران»؟

این شعار، بزرگترین سند ورشکستگی رژیم بود و امسال نیز بیشترین تلاش را کردند که نگذارند کروبی و دیگران در راه پیمائی حضور یابند و مردم همان شعار را فریاد کنند.

لاریجانی می گوید: «حضور جدی مسلمانان در روز قدس، اوباما و شرکت کنندگان درمذاکرات سازش در واشنگتن را متوجه می سازد که مساله قدس اسباب بازی نیست».

آنها هستند که مساله خویش را اسباب بازی کرده اند و این بحران را وسیله ای برای پیشبرد نیات ناپاک خویش ساخته اند و فلسطینی ها را می خواهند همانند گوشت دم توپ به مصاف ارتش اسرائیل بفرستند تا خونی ریخته شود و لقمه ای نصیب کاسه لیسان گردد.

در اوج تلاش جدی پرزیدنت اوباما و اتحادیه اروپا و رهبران کشورهای عرب و مردم دنیا برای گردهم آوردن نتانیاهو و محمود عباس، حکومت ایران است که می گوید "صلح نکنید، سازش نکنید، به مقاومت و مبارزه (مسلحانه) ادامه دهید" و فلسطینی های صلح طلب را به خیانت متهم ساخته و به مرگ تهدید می کنند و خواهان ادامه خونریزی هستند.

پس چه کسی مساله قدس را اسباب بازی می داند؟ اوباما و محمود عباس و نتانیاهو و ملک عبدالله و حسنی مبارک که برای حل این مساله بیشترین تلاش را می کنند، و یا حکومت ایران که بر دوش گروهک های ترور سوار شده تا ملت فلسطین را به کشتارگاه بکشاند؟

تمام ملت های عرب از مذاکرات مستقیم صلح جانبداری کردند؛ اتحادیه عرب این مذاکرات را مورد تایید قرار داد و پرزیدنت حسنی مبارک و ملک عبدالله دوم نیز برای تائید آن به واشنگتن رفتند.

شما چه کاره هستید که این گونه موش می دوانید؟

حکومت ایران است که تصور می کند نزاع فلسطینیان با اسرائیل یک اسباب است که می توان آن را به کار گرفت و یک بازی است که می توان از آن بهره گیری کرد.

یدالله جوانی، همان کسی که معاون سیاسی سپاه پاسداران لقب دارد، در سخنان خود می گوید: «اسلام به زودی سنگرهای کلیدی جهان را فتح خواهد کرد».

خودشان درآستانه فروپاشی قرار دارند، ولی رجز خوانی کرده و از "فتح سنگرهای کلیدی جهان" سخن می گویند و تصور می کنند که با این شعارهای دل خوش کنک، می توانند سقوط حتمی و فروپاشی محتوم خویش را پرده پوشی کنند.

درست در همان روزی که مردم را به خیابان ها کشاندند که فریاد باطل و رنگ باخته "مرگ بر اسرائیل" سر دهند، دولت ژاپن هم اعلام کرد که به تحریم های گسترده تر علیه آنان می پیوندد – و در کنار تنبیه های بیشتر از جانب ایالات متحده، اتحادیه اروپا، کانادا و استرالیا قرار می گیرد – و فردا نوبت کره جنوبی و امیرنشین های عرب حوزه خلیج فارس است که حلقه این زنجیر اختناق را به دور گردن اقتصاد رژیم ایران تتگ تر سازند.

سه دهه کوشیدند مردم ایران را شستشوی مغزی کنند و شعار "دفاع از قدس" و "مساله فلسطین" را به آنان بقبولانند. ولی مردم در همان نخستین لحظه ای که فرصت و امکان یافتند، شعار "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران" را سر دادند.

دلشان خوش است که "به زودی قله های اسلام و سنگرهای کلیدی جهان را فتح خواهند کرد".

برای رسیدن به این هدف، صدها میلیون دلار به حماس پول داده و می دهند.

صدها میلیون دلار به حزب الله لبنان پول داده و می دهند.

صدها میلیون دلار به جهاد اسلامی آزادی فلسطین و دیگر گروه های صلح ستیز پول داده و می دهند.

ولی یکی از سرکردگان حماس در مصاحبه تلویزیونی می گوید: ما اهل تسنن هستیم و زیر بار حکومت شیعه ایران نخواهیم رفت و کسی به این تصور باطل دچار نگردد که آن ها بر ما تسلط خواهند یافت.

خودشان را فریب می دهند و بی جهت دل خوش می کنند که فردا جهان اسلام و کل دنیا را به دست خواهند گرفت!!

بروید و از طرفداران حماس بپرسید. آنها می گویند دولت ترکیه در یک اقدام کوتاه و با فرستادن کشتی "ماوی مرمره" چه خدمتی به مصالح حماس رساند. حالا حکومت ایران، برای خود حق تقدم می طلبد؟

بروید و در کوچه خیابان های غزه گردش کنید و ببینید که حتی یک پرچم حکومت ایران دیده نمی شود، ولی صدها پرچم ترکیه در اهتزاز است.

آیا هنوز هم گستاخی می کنید؟

آیا تصور می کنید که اگر به فرض محال، حماس هم پیروز شود و بخواهد یک خلیفه گری اسلامی برپا سازد، به شما اقتدا خواهد کرد؟ مذهب شیعه را در پیش خواهد گرفت؟ و یا به شما پشت پا خواهد زد و به سوی وهابیت و گروه سلفی عربستان سعودی، که پایه گذاران حماس بودند، باز خواهد گشت؟

دیروز حنجره پاره کردید و فریاد مرگ بر اسرائیل سر دادید و ادعا کردید که فلسطین قلب و روح و جان و کیان شماست.

بروید امروز را استراحت کنید، دمی بیاندیشید، دستآوردها و شکست های خود را سبک و سنگین کنید و بکوشید از بیراهۀ گمراهی، به سوی صراط مستقیم، و راهی که نیک بختی ملت ایران را در پایان خود داشته باشد، گام نهید – که فلاح واقعی مؤمنان، در این راه است!