مشروط نمودن قدرت با توسل به قانون اساسی!؟

 

كيهان يوسفى

سلسله اعتراضاتی که از اواخر خرداد 1388 در شهرهای مرکزی ایران شروع شد و پدیده‏ای به نام "جنبش سبز" را در عرصه‏ ی مبارزاتی ایران مطرح ساخت، حاصل انباشت 30 سال ظلم و خفقان حاکمیت مطلقه‏ای بود که پایه‏های بقای خویش را با کشتار، اعدام، سرکوب و تهدید مستحکم ساخته بود.

سازمانها و اشخاص زیادی بودند که با منطق و برداشتی سطحی آن را آلترناتیوی دموکراتیک برای برون رفت از وضعیت کنونی ایران و بنانهادن جامعه‏ای انسان‏محور و دموکراتیک می‏دانستند.

اما آن روی سکه چیز دیگری بود. رهبری این حرکت، که مهره‏های تام‏الاختیار دیروز رژیم بودند، نه در جهت تحقق خواسته‏های مردم و حرکت دموکراسیخواهی آنان، بلکه برای حفظ و حراست رژیم و بقای آن خود را علم ‏دار جنبش نامیدند تا آنچه را که مطلوبشان بود تحقق بخشند.

عدم وجود برنامه‏ای جامع و مناسب، فقدان رهبری مشروع و کارا و حوزه محدود گستردگی جنبش از نقاط ضعف این جنبش بود که در نهایت به اصطلاح رهبران این جنبش و زمامداران رژیم هر کدام به‏گونه‏ای سبب مهار این موج گردیدند. موضع‏گیریهای متناقض امثال خاتمی، موسوی، کروبی و ... و سخنان ضد و نقیض و پارادوکسیکال آنان در مقاطع گوناگون گویای سردرگمی آنان و یا در واقع نشانگر نمایش مضحکی بود که خوب آن را کارگردانی و اجرا می‏کردند.

آنچه که از همان بدو امر مبرهن بود و طی این مدت آشکار و مشخص گشت عدم مخالفت آنان با کلیت رژیم، قانون اساسی، بنیانهای اساسی انقلاب و در نهایت اصل ولایت فقیه و ولی‏فقیه بود و به سخنی دیگر اینان تنها غم تاج و تخت داشتند و هیاهو و وحشت آنان تنها به دلیل دور افتادن و بی‏نصیب شدن از آن بود.

میرحسین موسوی در یادداشتی که به مناسبت 14 مرداد، سالروز فرمان مشروطیت و 17 مرداد، روز خبرنگار در ایران در سایت کلمه (سایت رسمی آنان) منتشر ساخته بود، سخنان متناقض و جالبی ایراد نموده که در این گفتار به صورت اجمالی و گذرا مورد اشاره قرار می‏گیرند.

موسوی در ابتدا، بوجود آمدن انقلاب و شکل‏گیری رژیم و محذور بودن در بیان کشتار سال 67 پرداخته و می‏گوید: "پیروزی انقلاب 57 به رهبری امام خمینی نتیجه یکصد سال مبارزه ملت در طول تاریخ است، امروز بازتولید استبداد و خودرأیی و گریز آشکار از قانون و حاکمیت دروغ نشان می‏دهد که راه طی شده هنوز به اهداف خود نرسیده است".

نکته قابل تأمل در این سخنان، بازتولید استبداد و خودرأیی و حاکمیت دروغ است که موسوی آن را منوط به وضعیت کنونی دانسته و جمهوری اسلامی را تا قبل از این، مطلوب مردم و ملت می‏داند. ولی آنچه تاریخ در خود ثبت نموده است برخلاف سخنان موسوی بوده و حاکی از حاکمیت استبداد و اندیشه‏ای دگم و تحمیل آن بر سراسر ایران، کشتار و قتل‏عام دگراندیشان و هزاران نفر از مردم بی‏گناه، زندانی نمودن و بازداشت روزنامه‏نگاران و روشنفکران، انحلال احزاب سیاسی دگراندیش که از همان بدو فعالیت رژیم آغاز شد، کشتارهای دسته‏جمعی، انقلاب فرهنگی و تصفیه دانشگاهها، سانسور شدید مطبوعاتی و رسانه‏ای، 8 سال جنگ ایران و عراق و دهها جنایت دیگر که ماحصل استبداد، خودرأیی و خودخواهی بانیان و زمامداران رژیم در آن زمان و تاکنون بوده است که امروز موسوی برای اینکه خود نیز مورد سؤال قرار نگیرد و جنایاتی که او نیز آمران و مجریان آن بوده است مطرح نشود، از بیان آن محذور است و آن دوران را دوران طلایی می‏داند.

ـ موسوی هدف خود و جنبش سبز را مشروط کردن قدرت، رسیدن به عدالت و آزادی، زنده شدن ارزشهای بنیادین با اجرای بدون تنازل قانون اساسی می‏داند و اولین قدم در اجرای قانون اساسی را اعلام قبول حاکمیت مردم بر سرنوشت خود از سوی حاکمان می‏داند.

ستون اصلی حاکمیت و انحصار قدرت در رژیم جمهوری اسلامی منحصر به ولی‏فقیه است. ولی‏فقیه‏ی که بر تمام امورات کشور دخالت و نظارت دارد و این اختیار و قدرت از قانون اساسی نشأت گرفته است که موسوی دغدغه اجرای بدون تنازل آن را دارد. طبق اصول دوم، پنجم، ششم، پنجاه‏وهفتم، نودویکم، یکصدودهم، یکصدوسیزدهم و اصل یکصدوشصت‏ودوم قانون اساسی جمهوری اسلامی، حاکمیت مطلقه از آن خدا و احکام او بوده، که در حال حاضر نماینده تام‏الاختیار او ولی‏فقیه است. ولی‏فقیه‏ای که با توجه به اصلهای ذکر شده می‏تواند رئیس جمهور را تأیید و عزل نماید، فقهای شورای نگهبان را نصب و عزل نماید، عالی‏ترین مقام قضایی کشور را تعیین، رئیس ستاد ارتش، فرمانده کل سپاه و رئیس صدا و سیما را نصب و عزل کند، مسئولیت مربوط به قوای سه‏گانه برعهده اوست، رئیس دیوانعالی کشور را او نصب می‏ند و...

و آقای موسوی چگونه و با چه راه‏کارهایی با توسل به این قانون اساسی می‏خواهد چنین قدرتی را محدود و مشروط کند، سؤالی است که شاید تنها موسوی بتواند پاسخ آن را بدهد؟!

ـ موسوی در جای دیگری می‏گوید: "ما بر پیروزی جنبش سبز به هر قیمتی باور نداریم و می‏‏خواهیم کشور و منافع ملی حفظ شود".

مقصود موسوی از هر قیمت و منافع ملی نمی‏تواند دربرگیرنده جان و مال مردم باشد و در فلسفه ایشان و همفکرانش منافع حاکمیت (که آن را برابر با منافع اسلام می‏دانند) با اهمیت‏تر از هر چیزی است، کارنامه‏ی زندگی و اعمال آنها در طول این سه دهه اثبات نموده است که نزد آنها مردم و ملت تنها ابزاری برای رسیدن به اهداف می‏باشند و همچنین آنان خواهان استقرار حکومتی دموکراتیک و مردمی نیستند زیرا آنها تعریف و وجود خود را منوط به وجود جمهوری اسلامی می‏دانند و بدون جمهوری اسلامی هویت آنان ناقص است و به همین دلیل قیمت برای پیروزی آنان نباید باعث ضربه‏زدن به ساختار و کلیت رژیم گردد و در هر شرایطی آنان جمهوری اسلامی را بر هر حکومتی ترجیح می‏دهند. در جای دیگری از این یادداشت، موسوی از اصولگرایان منصف دعوت به حرکت در مسیری درست می‏نماید و می‏گوید ما هدف و حرف مشترکی داریم و آن اصلاح امور است.

آنچه که تغییر و تحولات چند سال اخیر اثبات نموده است این است که ساختار رژیم و قوانین آن قابل اصلاح نیست و اصلاحات در چارچوب رژیم امکان‏ناپذیر و ابزاری برای منحرف نمودن مردم و حرکت حق‏طلبانه آنان از مسیر صحیح و اصلی خود است که موسوی و یارانش در به بیراهه بردن این حرکت ایفای نقش نموده‏اند.

ــ "کوردستان"، شماره  539